การเดินทางสุดมัน เริ่มจากการตรวจอุณหภูมิก่อนขึ้นเครื่องที่กรุงเทพ รู้สึกปวดหัวตึบ ๆ เพราะนอนไม่พอ เมื่อตรวจอุณหภูมิรอบแรกก็เลยไม่ผ่าน ต้องวิ่งเข้าไปล้างหน้าแล้วออกมาตรวจอีกรอบ กัปตันเครื่องบินถึงยอมให้ขึ้นเครื่อง ตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่องก็รู้สึกเมา พอเครื่องถึงกว่างโจว ก็มีพนักงานใส่ชุดกันเชื้อครบสูตรขึ้นมาวัดอุณหภูมิอีก เรารู้แกวก็เลยเอาผ้าเช็ดหน้าเปียก ๆ ลูบหน้าก็เลยผ่าน แต่มาพลาดตรงตรวจด้วยกล้องเทอร์โมแสกน เพราะมันตรวจทั้งตัว เห็นเลยว่าแดง ก็เลยถูกยึดพาสปอร์ตแล้วพาเข้าไปในห้องตรวจโรค เราก็พยายามบอกว่า แอร์ซิก เมาเครื่อง เข้าใจหรือเปล่า แต่สงสัยเขาจะไม่สนใจ ก็เลยกักตัวไว้ตรวจอุณหภูมิตั้งเกือบ 2 ชั่วโมง หลังจากสังเกตการณ์ว่าเราไม่ไอ ไม่ปวดเนื้อเมื่อยตัว แถมยังเดินไปเดินมาอย่างสดชื่น ไม่หงอย (แต่มึน) ก็เลยปล่อยตัวไปในที่สุด แถมให้กระดาษมาแผ่นหนึ่ง ห้ามไม่ให้ไปในที่ชุมนุมชน ให้อยู่แต่ในบ้าน 7 วัน ป้าดโธ่ จะอยู่ได้ยังไง พรุ่งนี้ก็ขึ้นเครื่องไปจิหนานแล้ว
กลับมาถึงโรงแรมก็ประโคมกินน้ำเข้าไปหลายลิตร กะให้ลดอุณหภูมิให้ได้ก่อนพรุ่งนี้ กลางคืนก็รีบนอน แต่พอตึ่นเช้าก็ยังมีไข้อยู่ ซึ่งเป็นอาการที่เกิดเป็นประจำหลังเมาเครื่อง ก็เลยหวาด ๆ ตลอดทาง ต้องคอยกินน้ำ เอาน้ำลูบหน้าตลอด ปรากฎว่า ไม่มีการตรวจอะไรอีกเลยหลังจากนั้น เฮ้อ รอดไป
ที่เซี่ยงไฮ้ ได้เข้าพักโรงแรมสุดหรู เชอราตั้นโฟร์พอยต์ ทำไมต้องสี่พอยต์ด้วยก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คือแพง คืนละ 810 หยวน หรือ 4000 กว่าบาท นี่ขนาดลดแล้วนะ ไม่งั้นคงเฉียดครึ่งหมื่นแน่ ๆ แต่ว่าเตียงที่นี่ นุ่มมากกกกก ขอเอามาบอก นอนสุดสบาย จะดิ้นไปทางไหนก็นุ่มไปหมด เช้ามาเจอฝรั่งพูดกันเรื่องแรกคือ เตียงที่นี่ สุดยอด
คืนก่อนกลับตัดสินใจกันว่า จะต้องไปเหยียบตึกที่สูงที่สุดในโลกกันให้ได้ ว่าแล้วก็นั่งรถแท็กซี่ฝ่าดงรถติดไปจนถึงตึกเซี่ยงไฮ้ไฟแนนเชี่ยล แค่ออกจากรถมาแล้วเจอตึก ก็อุทานกันสุด ๆ แม่เจ้าโว๊ย มันจะสูงอะไรได้ขนาดนั้น แหงนคอตั้งบ่ายังมองไม่ถึงยอด ข้าง ๆ จะเห็นตึกที่เคยสูงที่สุดในโลกเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ปัจจุบันเทียบกันไม่ติดเลย โอว ว่าแล้วก็ไปจ่ายตังค์ขึ้นลิฟต์ 750 บาท ลิฟต์วิ่งจึ๋ขึ้นไปชั้นเกือบบนสุดใช้เวลาสักนาทีเห็นจะได้ หูอื้อไปพักหนึ่งเหมือนกัน ลิฟต์ไปจอดที่ชั้น 90 กว่า ๆ เพื่อให้ชมวิว ก่อนจะขึ้นไปที่ชั้น 100 เพื่อสัมผัสประสบการณ์เดินพบพึ้นกระจก ว้าว มันหวิวอะไรปานนั้น เห็นคนเดินเขย่ง ๆ หลบกระจก เพราะกลัวความสูงและกลัวกระจกมันจะแตกทะลุลงไป เราก็ได้แต่แอบขำ วิวบนชั้น 100 สวยงามจนอธิบายไม่ถูก ใครอยากรู้ต้องมาดูให้เห็นกับตาด้วยตัวเอง มาสัมผัสความรู้สึกหวิว ๆ เวลาตึกโยกเบา ๆ งานนี้ ได้ใจสุด ๆ
