6. ภาษาฮาเฮ

 

ที่สถาบันนักแปล ล่ามและความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ แม้จะคับแคบและไม่ค่อยมั่นคงแข็งแรง แต่ความอบอุ่นที่มีให้กันฉันเพื่อนนั้นเป็นสิ่งที่ประทับใจไม่รู้ลืม  การที่ต่างคนต่างเอื้ออาทรเกื้อหนุนกันเป็นอย่างดี อาจเป็นเพราะว่านักเรียนส่วนใหญ่เป็นนักเรียนต่างชาติ  ห่างบ้านห่างพ่อแม่และเพื่อนเก่า  จึงเห็นอกเห็นใจกันและช่วยเหลือให้กำลังใจกันเวลามีความทุกข์  จึงไม่น่าแปลกอะไรที่เราได้เพื่อนชาวต่างชาติมากมาย เช่น เซเนกัล เยอรมัน กรีก โปรตุเกส ฯลฯ  ส่วนเพื่อนฝรั่งเศสส่วนใหญ่จะเป็นชาวหอด้วยกัน  การคบคนฝรั่งเศสเป็นเรื่องที่ยากกว่าการคบคนชาติอื่นสักนิดตรงที่ว่าคนฝรั่งเศสเป็นคนค่อนข้างเย็นชาและชอบวิจารณ์อะไรตรงไปตรงมา บางครั้งก็รุนแรงจนชนชาติอื่นรับไม่ได้  สำหรับเราเห็นว่าคนฝรั่งเศสเปิดเผยและจริงใจ ชอบไม่ชอบก็บอกกันตรงๆ  ไม่อ้อมค้อมเหมือนคนไทย ซึ่งมันก็ดีไปคนละอย่าง  ดังนั้น เวลาเรียนในห้อง  คนฝรั่งเศสจึงเถียงอาจารย์ผู้สอนคอเป็นเอ็นในสิ่งที่ตนเองไม่เห็นด้วย อาจารย์ก็รับฟังและยอมรับความคิดเห็นถ้ามีเหตุมีผลสมควร

 

นักศึกษาฝรั่งเศสที่มีอัธยาศัยไมตรีน่าคบค้าสมาคมด้วยก็มีมาก นักศึกษากลุ่มนี้จะให้ความสนใจคนต่างชาติ  จะคอยช่วยเหลือด้านภาษา  แก้ไขภาษาให้พวกเด็กต่างชาติ รวมทั้งอาศัยความไม่ลึกซึ้งทางภาษาของเด็กต่างชาติมาล้อเลียนสร้างความสนุกสนานได้เหลือหลายนัก

 

มีครั้งหนึ่งผู้เขียนจับเข่าคุยกับนักเรียนต่างชาติและมีเฟรดเดริก เพื่อนสนิทชาวฝรั่งเศสร่วมอยู่ด้วยคนหนึ่ง  คุยกันอยู่พักหนึ่งทุกคนก็พร้อมใจกันเงียบ  เอเลฟเตริยา สาวจากเมืองเอเธนส์คงรู้สึกอึดอัดก็เลยโพล่งออกมา

"นี่ พูดอะไรบ้างสิ"

"อะไรบ้างสิ"  เฟรด (ชื่อย่อเฟรดเดริก) ฉวยโอกาสทองทันที  เอเลฟเตริยาทำหน้างง ๆ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นหัวเราะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่  เฟรดก็เลยอธิบายให้ฟังว่า ก็เธอสั่งว่า "พูดอะไรบ้างซี"  ฉันก็พูด "อะไรบ้างซี" แล้วไง  พอเธอเข้าใจ ก็ขว้างค้อนให้วงเบ้อเริ่ม

 

อีกครั้งหนึ่ง วันนั้นฝนตก คัทเธอรีน อีกหนึ่งในกลุ่มสาวกรีกบ่นกับเฟรดว่า

"เมื่อไหร่ปาสกาลจะเอาร่มมาคืนฉันนะ ฉันเดินไม่ได้ถ้าไม่มีร่ม" เธอพูดไปอย่างนั้น แต่หารู้ไม่ว่าได้เปิดช่องให้เฟรดแซวช่องเบ้อเริ่ม แล้วมีหรือที่คนอย่างเฟรดจะพลาดโอกาส

"อ้าว คนกรีกใช้ร่มเดินหรอกรึ นึกว่าใช้ขาเสียอีก”

คัทเธอรีนหัวเราะแบบเขิน ๆ เมื่อรู้ว่าตนเองพลาดไปแล้ว

 

ที่จริงเรื่องแซวคน เราก็จัดว่าถนัดเหมือนกัน  แต่ก็ไม่เคยคิดจะล่วงเกินอาจารย์ผู้มีพระคุณ  แต่วันนั้นด้วยความปากไวใจเร็วก็เลยขออนุญาตล่วงเกิน

 

วันนั้น เป็นวันที่เราต้องเรียนการเขียนภาษาฝรั่งเศสกับอาจารย์ฝรั่งเศสท่านหนึ่ง ท่านจัดว่าเป็นคนที่มีศิลปะในการสอนภาษาฝรั่งเศสมาก  ใคร ๆ เรียนกับท่านก็ชื่นชม  พอดีวันนั้นมีนักศึกษาพิเศษมาขอเข้าชั้นเรียนด้วย เป็นนักศึกษาสาวสวยมาจากสวิส  เอกสารก็เลยไม่พอ เธอจึงมาขอแบ่งดูกับเรา เผอิญมีแบบทดสอบสำนวนภาษาฝรั่งเศสที่เกี่ยวกับหัวใจ ประเภทตัวไกลใจห่าง รักแท้แพ้ใกล้ชิด อะไรทำนองนั้น แล้วเราก็รู้จักสำนวนประเภทนี้พอสมควร ก็เลยตั้งหน้าตั้งตาตอบ อาจารย์คงสงสัยว่าวันนี้ทำไมอภิชาตตอบมากเป็นพิเศษก็เลยเปรยตั้งข้อสังเกต

 

"แหม วันนี้เราขยันเป็นพิเศษนะ”  พลางเหลือบตาส่งสัญญาณ ให้คนอื่นมองสาวสวิสที่นั่งอยู่ข้าง ๆ  เพื่อน ๆ ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่  เราก็รู้ว่าถูกอาจารย์แซวเข้าให้แล้ว  แต่ก่อนที่อาจารย์จะหันมาเข้าบทเรียนต่อก็มีเสียงอภิชาตแว่วออกมาเบา ๆ แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ

 

"เปล่าหรอกครับ วันนี้เรียนวันสุดท้าย พรุ่งนี้ก็ปิดเทอมแล้วครับ เลยมีกำลังใจ”  เพื่อนๆ ฮาลั่น ส่วนอาจารย์ก็หันมาจ้องหน้าเรา  หัวเราะไปส่ายหัวไป คงคิดไม่ถึงว่าเราจะย้อนได้

 

อีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เกิดที่หอพัก ปาสกาล โลรองต์ แอนดรูว์ เฟาซี และเรา มานั่งกินกาแฟคุยกันเรื่องลักษณะทางภาษาของชาติของตน  เฟาซี จากตูนิเซียดูเหมือนจะพูดมากเป็นพิเศษ พูดไปวิจารณ์ไปว่าภาษาฝรั่งเศสไปว่ายุ่งยากอย่างนั้นบ้าง  สับสนอย่างนี้บ้าง มีแต่กฎกับข้อยกเว้นเยอะแยะไปหมด แต่แล้วก็ต้องมาพลาดตายสนิทเมื่อพูดเรื่องกาลในภาษาอาหรับของตน

 

"กาลในภาษาฝรั่งเศสเป็นเรื่องยุ่งยากบรม มีทั้งรูปปัจจุบัน อนาคต อดีต  มันไม่เห็นจำเป็นเลย ทีในภาษาอาหรับเราไม่มีกาลอนาคตเลย” เฟาซีบ่นน้ำไหลไฟดับ

ทันใดนั้นมีเสียงแทรกของแอนดรูว์  สั้น ๆ แต่ได้ใจความถึงขนาดทำให้เฟาซีชะงัก

"หมายความว่าชาวอาหรับไม่มีอนาคตใช่มั๊ย”

เฟาซีพูดอะไรไม่ออก ได้แต่โดดลงจากโต๊ะลงไปปล่อยหมัดหยอก ๆ ใส่ไหล่แอนดรูว์สองสามที แล้วชูหัวแม่โป้งให้เป็นสัญลักษณ์ว่านายแน่มาก นี่ขนาดเด็กต่างชาติด้วยกันยังแซวกันได้ถึงขนาดนี้เลยนะนี่