3. หอหรรษากับฤดูที่แตกต่าง

 

การที่ประเทศฝรั่งเศสมี 4 ฤดู คือ ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และ ฤดูหนาว ทำให้เราได้มีโอกาสเห็นทัศนียภาพที่เปลี่ยนแปลงและแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง  สำหรับที่สตราสบูร์ก เนื่องจากเป็นเมืองที่ตั้งอยู่ในแอ่งกะทะ มีภูเขาโวจส์และป่าดำของเยอรมันล้อมรอบ อากาศที่นี่จึงหนาวจัดในฤดูหนาว และร้อนจัดในฤดูร้อน ร้อนพอ ๆ กับเมืองไทย แต่โชคดีที่เป็นร้อนแห้ง ไม่ใช่ร้อนชื้น จึงไม่เหนอะหนะเหมือนบ้านเรา

 

อากาศที่สตราสบูร์กอาจเรียกได้ว่าแปรปรวนมาก บางช่วงเราถึงกับไม่รู้ว่าจะแต่งตัวออกจากบ้านอย่างไรดี เนื่องจากตอนเช้าอากาศมักจะหนาวเย็น  พอเริ่มคล้อยบ่ายก็จะร้อนอบอ้าว  พอร้อนสักพักก็จะมีฝนเทลงมา ซึ่งบางทีก็มีลูกเห็บผสมลงมาด้วย  ดังนั้นในกระเป๋าของทุกคนจะต้องมีอาวุธครบเครื่องไว้รับมือกับอากาศที่แปรปรวน เช่น ร่ม เสื้อกันฝน ถุงมือ เราชอบเสื้อกันฝนมากกว่าร่ม เพราะเวลาฝนตก มักจะมีลมแรง กระชากจนร่มขาดเอาง่ายๆ  และบางครั้งอาจจะมีเสื้อยืดแขนยาวขนาดกำลังดีไม่หนาไม่บางจนเกินไปผูกเอวไปด้วยหนึ่งตัว  เผื่อหนาวมาก ๆ จะได้เอาขึ้นมาใส่ได้

 

พูดถึงเรื่องหนาว ๆ ก็พาให้นึกถึงเรื่องตลกที่เป็นเรื่องไม่ตลกสำหรับเพื่อนหอคนหนึ่งที่ชื่อ อูริดา (Ourida) เธอเป็นสาวฝรั่งเศสเชื้อชาติแอลจีเรีย หน้าตาสะสวยกว่าคนแอลจีเรียทั่ว ๆ ไป  เธอเรียนพยาบาลอยู่ ดังนั้น เธอจึงเป็นพยาบาลของหอชั้นสี่ที่เราพักอยู่ไปโดยปริยาย  อูริดาเป็นคนทำงานดึกมาก บางครั้งตีสองตีสามยังตื่นขึ้นมาทำงาน  สาเหตุก็เพราะมันเงียบ ปราศจากเสียงโครมครามของพวกกลุ่มวายร้ายชั้นสี่ที่ประกอบไปด้วยปาสกาล (Pascal) โลรองต์ (Laurent) และเฟาซี (Faozi) คืนหนึ่งดึกมากแล้ว อูริดานอนไม่หลับ จึงตัดสินใจลุกขึ้นเปิดไฟทำงาน  ด้วยความอยากรู้ว่าอากาศข้างนอกเป็นอย่างไร  เธอจึงใช้มือเช็ดไอน้ำที่เกาะเป็นฝ้าอยู่บนกระจกหน้าต่างไปมาโดยไม่รู้ว่า ข้างล่างนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ ซึ่งผู้ชายคนนั้นจะมีนัดกับใครหรือมาที่หอเพื่อจุดประสงค์อันใดนั้นไม่มีใครรู้  แต่เมื่อผู้ชายคนนั้นเห็นอูริดายืนเช็ดกระจกไปมา ก็เข้าใจว่าเธอโบกมือให้ขึ้นไปหา  ซึ่งเราคิดว่าต้องเป็นคนที่รู้จักนักศึกษาในหอหรือไม่ก็เตรียมการณ์มาแล้วอย่างดี  เพราะทางหอมีรหัสลับสำหรับเข้าที่พัก แต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังสามารถเข้ามาข้างในและขึ้นไปเคาะห้องอูริดาได้  อูริดาก็ไม่ยอมเปิดห้องต้อนรับเพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร  จะไล่อย่างไร ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ยอมไป อูริดาเลยตัดสินใจปิดไฟขึ้นเตียงนอนผวาทั้งคืน  รุ่งเช้าจึงมาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง พวกเราฟังแล้วก็ได้แต่หัวเราะ  แต่สีหน้าอูริดาไม่ได้สนุกไปกับพวกเราเลยแม้แต่น้อย

 

เราก็มีเรื่องตลกที่เกิดจากความไม่เข้าใจในการสื่อสารกับอูริดาหนหนึ่ง  ช่วงก่อนปิดเทอมใหญ่หน้าร้อน นักเรียนที่ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่หอจะต้องทำความสะอาดห้องและขนข้าวของไปไว้ในห้องใต้ดินที่ทางหอพักจัดไว้ให้  พอดีเราต้องฝึกงาน ก็เลยไม่ต้องย้ายออกจากห้อง แต่เนื่องจากการเอาของไปไว้ในห้องใต้ดิน  มีโอกาสหายสูง อีกทั้งยังมีอากาศชื้น ทำให้ข้าวของเสียหายได้ ห้องเราก็เลยกลายเป็นโกดังเก็บสินค้าของเพื่อน ๆ ไปโดยปริยาย  จากที่มีแต่ทีวี ก็เริ่มมีตู้เย็น เครื่องเสียง และอะไรต่อมิอะไรมากมายจนแทบไม่มีทางเดิน  วันหนึ่งอูริดาเห็นหน้าเราก็รีบยิ้มแป้นเดินเข้ามาหาพลางถามเสียงใส

 

"โทนี่ (ชื่อเล่นที่พรรคพวกตั้งให้) เธอเช่าห้องพักต่อช่วงปิดเทอมใช่ไหม”

เราก็ตอบว่าใช่ นี่เพิ่งไปจ่ายค่าเช่าห้อง สำหรับตอนปิดเทอมสามเดือนรวดมา

"Superbe!" เธอบอกว่าเยี่ยมไปเลย แล้วเธอเงียบไปพักหนึ่งก่อนถามขึ้นมาอีกว่า

"เธอช่วยเก็บปลาไว้ให้ฉันหน่อยได้ไหม" เรางง ๆ กับคำถามของเธอก็เลยย้อนไปว่า

“เธอก็มีตู้เย็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"

อูริดามองหน้าเราอย่างงง ๆ เหมือนกัน ก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นชั้นสี่  จนคนอื่นหันมาถามว่ามีอะไร

"โทนี่ โทนี่จะเอาปลาทองฉันไปใส่ตู้เย็น" เธอตะโกนบอกคนอื่นพลางหัวเราะน้ำตาไหล  อ้าว ใครจะไปนึกทันว่าเธอจะมาฝากปลาเงินปลาทองให้เราเลี้ยง นึกว่าเป็นเนื้อปลาอะไรเทือกนั้น  แล้วพอดีเราเห็นว่าที่ห้องเธอก็มีตู้เย็น ก็เลยถามไปว่ามีตู้เย็นอยู่แล้วไม่ใช่หรือ  เรารอให้เธอเอาปลาทองมาฝากจนปิดเทอม ก็ไม่เห็นเธอมา คงกลัวเราจะเอาไปใส่ตู้เย็นจริง ๆ

 

ช่วงหน้าร้อนที่ร้อนจัดๆ พวกกลุ่มวายร้ายชั้นสี่ก็สร้างความหรรษาในชั้นได้มากพอดู  เริ่มจากเอาแก้วใส่น้ำไล่สาดกัน บางทีก็เล่นกันเสียงดังจนเจ้าแม่ประจำชั้นชื่อ นาตาลี นักศึกษาสาวชาวกรีกเรียนที่สถาบันเดียวกันกับเราต้องออกมาปราม ซึ่งทุกคนก็ดูเชื่อฟังเธอดี อาจจะเป็นเพราะว่าเธอมีสีหน้าเอาจริงเอาจังและมีอายุมากที่สุดในชั้น (คนที่อายุมากรองลงมาก็คงเป็นเรา แต่ด้วยความสูงที่ไม่เกิน 165 เสียที พวกฝรั่งเด็ก ๆ ก็เลยคิดว่าเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน)  พอร้อนหนัก ๆ เข้า ก็ใช่วิธีรวบแขนรวบขาเพื่อนแล้วลากเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำฝักบัวใส่จนเปียกปอนกันไปหมด แคทเธอรีน (Catherine) สาวฝรั่งเศสเชื้อชาติเวียดนามตัวอ้วนกลมยังถูกพวกวายร้ายรุมอุ้มเข้าห้องน้ำจนร้องกรี๊ด ๆ จนหอแทบแตกมาแล้ว เราเองก็โดนไปทีหนึ่งเหมือนกัน ถ้าเล่นแบบนี้ในช่วงหน้าหนาวคงโกรธกันตาย  แต่อาจจะมีอยู่หนึ่งคนที่ไม่แยแส จะเป็นใครไม่ได้นอกจากแอนดรูว์ (Andrew) นักศึกษาตัวโตจากทางตอนเหนือของแคนาดา  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทางตอนเหนือของแคนาดาน่ะหนาวเพียงไหน แค่ได้ยินชื่ออลาสก้า หน้าหนาวเมืองไทยก็คงไปฆ่าตัวตายไม่อยากเกิดมาเป็นหน้าหนาวให้เสียชาติเกิดอีก  ดังนั้นเวลาอากาศหนาวติดลบที่สตราสบูร์กจึงไม่ระคายผิวแอนดรูว์แม้แต่น้อย  ขณะที่คนอื่นใส่เสื้อกันหนาวตัวหนา  แอนดรูว์กลับถอดเสื้อเปลือยอก เดินเท้าเปล่าร่อนไปร่อนมาในหอพัก แล้วยังมีหน้ามาบอกพวกเราอีกว่า “วันนี้ร้อนเนอะ” เลือดเย็นจริงๆ

 

เวลาจะเข้าห้องอาบน้ำก็ต้องระวังตัวเหมือนกัน เพราะคนที่อาบก่อนมักจะวางกับดักเอาไว้ ก๊อกน้ำในห้องอาบน้ำเป็นแบบกระแทก ต้องดันให้สุดน้ำจากฝักบัวถึงพุ่งออกมา ถ้าบิดไปขวาสุดก็จะร้อนจัด ถ้าบิดมาซ้ายสุดก็จะเย็นจัด เวลาต้องการแกล้งเพื่อน ก่อนออกจากห้องน้ำก็จะบิดไปซ้ายสุดหรือขวาสุด แล้วกดน้ำอุ่นออกให้หมดให้เหลือแต่น้ำเย็นจัดหรือร้อนจัด ถ้าคนที่เข้าต่อไม่ระวังตัว กระแทกก็อกเข้าไปเต็มที่ น้ำร้อน ๆ หรือ เย็นเจี๊ยบก็จะพุ่งออกมาใส่หน้าจนร้องจ๊าก จะกระโดดหลบก็ไม่ได้ เพราะห้องน้ำมีขนาดพอดีตัวคน หลบยังไงก็ไม่พ้น เราโดนมุขนี้อยู่สองสามที จึงระวังตัวแจ พอเข้าห้องน้ำก็จะเอียงตัวแนบข้างฝาไว้ แล้วค่อย ๆ กดน้ำออกมา แต่ก่อนออกก็ไม่วายวางกับดักไว้แกล้งเพื่อนอยู่หลายที

 

บางทีบรรยากาศที่หอก็ร้อนขึ้นมาได้ทั้ง ๆ ที่อากาศก็ไม่ร้อนนัก  เช่น มีอยู่ครั้งหนึ่ง ชั้นสี่ของเราได้มีโอกาสต้อนรับสมาชิกใหม่ เป็นนักศึกษาหญิงมาจากยูเครนที่มาเข้าคอร์สฝึกงานเป็นเวลา 3 เดือน เธอเป็นคนสวยมาก หุ่นดี จมูกโด่ง ตาคม ทุกอย่างเพอร์เฟ็กต์ อายุยี่สิบต้นๆ เท่านั้นเอง  แค่วันแรกที่เธอย้ายเข้าหอ ห้องเธอก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่สนใจในตัวเธอ เธอก็คงรู้ดีว่าตัวเองเป็นที่น่าสนใจ ดังนั้นเมื่อแน่ใจว่าผู้ชายแทบทุกคนในชั้นสี่มารวมอยู่ในห้องเธอแล้ว เธอก็แกล้งถามว่า อีกสองอาทิตย์จะมีคนมาเยี่ยมเธอ ไม่รู้ว่าทางหอพักอนุญาตให้คนนอกเข้ามาพักได้หรือเปล่า  พวกเราก็บอกว่าสบายมาก ทางหอพักเขาไม่มีปัญญามาตรวจตราหรอก พอตกกลางคืนพวกลูกจ้างเขาก็กลับบ้านกันหมด พวกที่คอยคุมหออยู่ก็เป็นนักศึกษาด้วยกันเอง ส่วนแม่บ้านประจำชั้นก็สนิทกับนักศึกษาในชั้นนี้แทบทุกคน เธอบอกว่าดีจัง แล้วก็ไม่รู้ว่าใครถามขึ้นมาว่า "ใครจะมาล่ะ" เข้าทางที่เธอวางไว้พอดี  แล้วเธอก็ตอบเสียงดังฟังชัดเป็นภาษาอังกฤษว่า "My husband" สามีฉันเองแหละ ทุกคนพูดทวนพร้อมกันดังลั่นว่า “สามี” เธอก็เลยยิ้มเขิน ๆ จากนั้นพวกเราก็เริ่มปัดภาระกันพัลวัน

 

“นี่ ปาสกาลนิสัยดีนะ มีอะไรให้ช่วยก็ถามมันนะ” โลรองต์พูดก่อนที่จะเบียดตัวหายออกไปทางประตู “เอ่อ เฟาซีก็น้ำใจดี มีอะไรก็ถามมันนะ” ปาสกาล โยนต่อทันทีแล้วแวบหายเหมือนผีหลอก

“นี่โทนี่ จากเมืองไทย นิสัยดี น้ำใจงาม เต็มใจช่วยเหลือทุกสถานการณ์” อ้าว ไหงเล่นแบบนี้ล่ะ ไอ้เฟาซี เดี๋ยวจระเข้ฟาดหางซะเลย จากนั้นก็แทบไม่มีผู้ชายคนไหนแวะเวียนมาเคาะห้องเธออีกเลย

 

อีกครั้งหนึ่ง ช่วงใกล้เปิดเทอมสอง มีนักศึกษาย้ายเข้าย้ายออกกันมาก แล้วชั้นสี่ก็ได้เพื่อนร่วมชั้นใหม่มา เป็นผู้หญิงหน้าตาพอใช้ได้ เป็นที่ถูกอกถูกใจของกลุ่มวายร้าย แต่พอรู้ว่าเธอเรียนปริญญาเอกด้านวิทยาศาสตร์และพลังงานนิวเคลียร์  ก็ไม่มีใครกล้าไปเคาะห้องเธอนัก อีกทั้งเวลาเดินผ่านห้องเธอยังได้ยินเสียงเธอทำอะไรกุกกัก ๆ ในห้องเสมอ  เวลาเห็นเธออุ้มกล่องเดินหายเข้าไปในห้อง ก็พากันคาดเดากันไปต่างนานาว่าเธอเอาอะไรมา  อย่างไรก็ตาม ได้มีการกำชับกลุ่มวายร้ายที่นอนอยู่ห้องตรงข้ามกับสาวน้อยนิวเคลียร์ว่า ถ้าเห็นควันลอยออกมาจากห้องเธอละก็  รีบกดสัญญาณเตือนภัยทันที  ชีวิตของพวกข้าทั้งชั้นขึ้นอยู่กับพวกเอ็งนะ  แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็ย้ายของออกจากหอพักหายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

“โล่งอกไปที” ปาสกาล ที่พักอยู่ห้องตรงข้ามสาวน้อยนิวเคลียร์พอดีพูดด้วยสีหน้าโล่งอกจริง ๆ เมื่อรู้ว่าเธอไปแล้ว