อืม ที่จริงก็มีหลายเรื่องที่น่าสนใจนะครับ อย่างเช่นปรากฏการณ์วัฒนธรรมและสีสันท้องถิ่นที่ส่งผลต่อการสื่อสาร อย่างเรื่องไข่แดง ไข่ส้ม 

การสื่อสารของวัยรุ่นในยุคปัจจุบัน ก่อให้เกิดผลดีผลเสียอย่างไรต่อภาษา เพราะมันเกิดที่เมืองไทยและเกิดที่ฝรั่งเศสเหมือนก้น เช่น ภาษาเอ็มเอสเอ็น ตัวย่อ การเล่นคำต่าง ๆ น่าจะเอามาเปรียบเทียบกัน แล้วดูข้อมูลว่าที่ฝรั่งเศสเขาจัดการอย่างไร ที่เมืองไทยหาทางออกอย่างไรบ้าง  

หรือกระทั่งการออกเสียง ที่ได้รับอิทธิพลจากภาษาแม่ ทำให้การออกเสียงภาษาอื่นผิดเพี้ยน จนก่อให้เกิดความเข้าใจผิดได้ อันนี้พูดได้ทั้งในแง่ภาษาอังกฤษและฝรั่งเศส เช่น คนไทยชอบใส่วรรณยุกต์ หรือลงเสียงต่ำในขณะที่ยังไม่จบประโยค ทำให้การสื่อสารมีอุปสรรค พูดผิดแต่ต้น ก็ฟังไม่ออก สื่อสารไม่ได้ อย่างคำว่า Oxygen ก็ออกเสียงกันว่า ออกซิเจน จนเคย พอเจอฝรั่งพูดว่า อักซิจึน ก็เกิดงง ทั้ง ๆ ที่รู้จักคำนี้มาหลายปีแล้ว อาจารย์ต้นถือว่าเป็นความสูญเสียทางการศึกษาอย่างหนึ่ง ที่เรียนแล้วไม่ครบุถ้วน เสียเวลาและทรัพยากร

ลองเอาไปนึกดูนะครับว่าจะต่อย่อดไปเรื่องอะไรได้บ้าง

ที่จริงการท่องเที่ยวก็มีหลายแบบนะครับ ทั้งการท่องเที่ยวแบบทั่ว ๆ ไป การทัวร์วัฒนธรรม การเที่ยวเชิงนิเวศน์ เราอาจจะลองมองดูทำอย่างไร การท่องเที่ยวในประเทศไทยถึงจะยั่งยืน เมื่อก่อนการท่องเที่ยวไทยเราดีกว่านี้ เพราะเราได้นักท่องเที่ยวที่มีคุณภาพ (มองในแง่ของเงิน การจับจ่ายใช้สอย) ปัจจุบัน เราได้แต่นักท่องเที่ยวที่ไม่ค่อยมีกำลังซื้อ เพราะเราไปตัดราคาเพื่อซื้อลูกทัวร์มาหวังขายออปชั่นเพิ่มในเมืองไทย ทำให้ได้แต่ลูกทัวร์เกรดไม่ค่อยสูงที่มาเที่ยว ๆๆๆ ดู ๆๆๆ แล้วก็กลับมือเปล่า ทำอย่างไรเราถึงจะได้ลูกทัวร์ดี ๆ มาลงเมืองไทยเหมือน 10-20 ปีที่แล้ว

ที่จริงอาจารย์ต้นก็ไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องการท่องเที่ยวนะครับ แต่ชอบเที่ยวมากกว่า ลองนึกดูนะครับ ว่าคนไทยมีนิสัยไม่ดีอย่างไรกับนักท่องเที่ยว แล้วจะแก้อย่างไร เป็นต้น แค่แก้ตรงนี้ได้ นักท่องเที่ยวก็กลับบ้านด้วยความสุขและพร้อมที่จะกลับมาอีกครั้ง

อันที่จริงการสอน ก็เหมือนกับการแสดง เราจำเป็นต้องมีสคริปต์ที่ลงตัว เพื่อให้การสอนออกมาสมบูรณ์ครบถ้วนตรงตามเวลาที่กำหนดไว้ อาจารย์ต้นเมื่อเริ่มสอนหนังสือ ก็มีการเตรียมคิวไว้ล่วงหน้า ว่าจะพูดอะไรก่อนอะไรหลัง หัวข้ออะไรบ้าง และจะโยงไปถึงเรื่องอะไร ถ้าเราจัดลำดับดี ความคิดก็เป็นเป็นลำดับ แล้วเราก็จะไม่หลง พอไม่หลง ก็ไม่ตื่นเต้นจนเสียงานครับ แต่ก็ไม่ใช่ท่องไปสอน เพราะเด็ก ๆ จะจับได้ ว่าเราท่องไปสอน ก็ไม่ต่างอะไรกับการอ่านหนังสือเอง เด็กก็จะขาดความสนใจครับ

เมื่อเราจะเริ่มสอน ก็ต้องบอกก่อนว่า เราจะสอนเรื่องอะไร และทำไมต้องเรียน พยายามโยงวิทยาศาสตร์เข้าสู่ชีวิตจริง เพื่อให้คนเรียนรู้ว่า เรื่องที่เราเรียนเป็นเรื่องในชีวิตใกล้ตัว พอบอกหัวข้อใหญ่ เราก็จะลงสู่หัวข้อเล็ก ว่ามีข้อย่อยอะไรบ้าง แล้วจึงค่อยลงรายละเอียดในแต่ละข้อ การอธิบายรายละเอียด ต้องเกิดจากการย่อยข้อมูล ไม่ใช่เกิดจากการท่องจนจำได้ แล้วอย่าลึมนะครับ ว่าสมาธิในการเรียนของเด็ก ไม่เกิน 15 นาที ในแต่ละหัวข้อ ดังนั้น เมื่อจบ 1 หัวข้อ ก็ต้องมีการพักไปคุยกันเรื่องอื่นเล็กน้อย พอเด็กเริ่มผอ่นคลาย ก็สรุปหัวข้อที่ 1 เล็กน้อย แล้วขึ้นหัวข้อที่ 2 ต่อ ๆ ไปเรื่อย ๆ ครับ

อาจารย์สอนทุกวิชา ต้องใช้กระดานดำให้เป็น แบ่งพื้นที่ในการเขียนให้ดี ไม่ใช่คิดจะเขียนตรงไหนก็เขียนเละเทะไปหมด ระบบการจำของเด็กก็จะเละตาม แล้วก็อย่าขี้เกียจเขียน เขียนให้อ่านออก บรรจง สวย ๆ วาดรูปประกอบด้วย เหมือนไม่เหมือนไม่เป็นไร เด็กสนุก เวลาเห็นเราวาดภาพครับ ถ้ามีคอมพิวเตอร์ ก็ต่อ powerpoint สวย ๆ ลำดับเนื้อเรื่องที่เราจะสอนครับ เด็กจะได้ตามเราทัน มีคำถามเซอร์ไพรซ์เล็ก ๆ น้อย  ๆ สลับไปมา แค่นี้ก็ทำให้ชั่วโมงการสอนไม่เป็นชั่วโมงที่น่าเบื่อแล้วครับ

คนสอนต้องแตกฉานในเรื่องที่เราจะไปสอนจริง ๆ จะช่วยทำให้เราพูดได้อย่างเป็นธรรมชาติ ยกตัวอย่างได้ตรงและน่าสนใจ  ถ้าเราเตรียมตัวมาดี เราคือคนที่รู้มากที่สุด ก็ไม่เห็นต้องตื่นเต้นและกลัวอะไร

การสอนที่สนุกจะต้องมีบรรยากาศการร่วมกันเรียน อย่าสอนแบบวันแมนโชว์นะครับ ให้เด็กมีส่วนร่วมในการสอนด้วย บอกเด็กว่า มีความรู้อะไรก็แบ่งเราบ้าง ครูก็อยากรู้ พอเราได้เด็กเป็นเพื่อนร่วมสอน เราก็ไม่ตื่นเต้นแล้วครับ ทีนี้พอจะกัดจะแซว ก็เป็นเรื่องสนุก แต่อย่าไปแซวก่อนที่จะได้ใจเด็กนะครับ เดี๋ยวมีเคือง ฮา