รังสีแกมมาเป็นรังสีที่แตกตัวเป็นไอออนและเป็นอันตรายต่อชีวิต เนื่องจากพลังการเจาะสูงสามารถทำลายไขกระดูกและอวัยวะภายในได้ ซึ่งแตกต่างจากรังสีอัลฟ่าและบีตาตรงที่รังสีจะผ่านเข้าสู่ร่างกายได้ง่าย ดังนั้นจึงเป็น ความท้าทายใน การป้องกันรังสี ที่น่ากลัว โดยต้องใช้เกราะป้องกันที่ทำจากวัสดุที่มีความหนาแน่นสูง เช่น ตะกั่วหรือคอนกรีต บนโลกแมกนีโตสเฟียร์ปกป้องสิ่งมีชีวิตจากรังสีคอสมิกที่อันตรายเกือบทุกชนิด ยกเว้นรังสีแกมมา แหล่ง กำเนิดรังสีแกมมาแห่งแรกที่ถูกค้นพบคือกระบวนการสลายกัมมันตรังสี ที่เรียกว่า การสลายตัวของ รังสีแกมมา ในการสลายตัวแบบนี้ นิวเคลียส ที่ถูกกระตุ้นจะปล่อยรังสีแกมมาเกือบจะทันทีที่ก่อตัว  พอล วีลาร์ดนักเคมีและนักฟิสิกส์ชาวฝรั่งเศส ค้นพบรังสีแกมมาในปี พ.ศ. 2443 ขณะที่กำลังศึกษารังสีที่ปล่อยออกมาจากเรเดียม วิลลาร์ดรู้ว่ารังสีที่เขาอธิบายนั้นมีพลังมากกว่ารังสีประเภทต่างๆ จากเรเดียมที่อธิบายไว้ก่อนหน้านี้ ซึ่งรวมถึงรังสีบีตา ซึ่งเป็นครั้งแรกที่Henri Becquerel ระบุว่าเป็น "กัมมันตภาพรังสี"ในปี พ.ศ. 2439 และรังสีแอลฟาซึ่งค้นพบว่าเป็นรูปแบบรังสีที่ทะลุทะลวงน้อยกว่าโดยรัทเทอร์ฟอร์ดในปี พ.ศ. 2442 อย่างไรก็ตาม วิลลาร์ดไม่ได้พิจารณาตั้งชื่อรังสีเหล่านี้เป็นประเภทพื้นฐานที่แตกต่างกัน