Ni hao สวัสดีมาจากเมืองจีน พรุ่งนี้เย็นคงกลับถึงเมืองไทย คืนนี้พักที่โรงแรม Pullman สุดหรูอยู่หน้าสนามบินเลย เห็นเครื่องบินขึ้น ๆ ลง ๆ ห้องก็สวย ห้องน้ำติดกระจกใสแจ๋ว เผอิญอยู่คนเดียวก็เลยอาบน้ำโล่ง ๆ ได้แบบไม่อายใคร (อายผีจีนบ้างเล็กน้อย)

งานส่วนใหญ่ก็ดำเนินไปด้วยดี มีตีรันฟันแทงกันพอหอมปากหอมคอ ข้าวกลางวันไม่ได้กินจนจะเป็นลมหลายครั้ง สุดท้ายต้องยกมือขอพักห้านาที พอลูกค้าเซย์เยส เราก็ควักเอามาม่าคัพขึ้นมาแล้วกดน้ำร้อนจากตู้ใส่ โซ๊ยให้ดูต่อหน้าว่าข้าหิวมากกกกกกกกกกก เอ็งไม่กินแต่ข้าต้องกิน ฮ่า ๆๆ นี่แหละมาม่าช่วยชาติ

แล้วอากาศที่นี่ก็หนาวมาก ต่ำกว่า 10 องศา ดีนะที่ไหวตัวทันเอาเสื้อกันหนาวตัวใหญ่สุด ๆ มาพร้อมกับเสื้อขนแกะบาง ๆ แต่อุ่นอีกหนึ่งตัว ไม่งั้นแย่แน่เพราะที่โรงงานเมืองจีนไม่มีฮีทเตอร์ ทำงานกันหนาว ๆ แบบนั้นแหละ โห พนักงานในโรงงานบางคนใส่สูทประกอบชี้นงาน ดูขัดหูขัดตายังไงไม่รู้ ฝรั่งยังบ่นหนาว แล้วเราจะไม่หนาวรึ นี่ที่เซี่ยงไฮ้ต่ำกว่าศูนย์แล้ว ดีนะที่ไม่ต้องขึ้นไปถึงที่นั่น เพราะฝรั่งจับเสื้อกันหนาวเราแล้วบอกว่า ยูไม่รอดแน่ ก็แน่ละ ทนได้ขนาดห้าองศาก็ถือว่ายอดแล้ว

เมื่อคืนกินข้าว ที่จริงไม่เจอข้าวเลย กินแต่กับ คนที่นี่จะกินข้าวเป็นชามสุดท้ายหลังจากกินกับหมดแล้ว แต่บางทีเราก็ขอข้าวมากินกับกับข้าวเลย เขาก็เลยทำหน้างงว่าคนจีนคนนี้กินแปลก ก็อั๊วม่ายใช่คนจีนนี่นา แล้วกับข้าวก็เค็มโดดขนาดนั้นกินเปล่า ๆ ไหวที่ไหน ครั้งนี้มีอาหานจานพิเศษตามเคย เพื่อนคนจีนบอกชิมสิ เราก็ถามว่าอะไร ก็นกผีเจี้ยนไง นกอะไรหว่าผีเจี้ยน อ๋อ นกผีราบ ฮ่า ๆ เอิ้ก ไม่กินก็ไม่ได้ เขาหมุนจานมาจอดตรงหน้าแล้ว ก็เลยจำใจหยิบขึ้นมาครึ่งตัว ดึงปีกทิ้งเพราะไม่เห็นมีเนื้อ พอกัดตรงอก มันก็มีเนื้อนิ่ม ๆ หืน ๆ เล็กน้อยเข้ามาเต็มปาก เราก็ถอนฟันถอยออกมาครึ่งแล้วกัดลงไปใหม่ให้ชิ้นมันเล็กลงแล้วก็ขยอก ๆ ลงคอก่อนที่จะวางคาจาน คำเดียวก็เกินพอ เฮ้อ

ขามานั่งการบินจีน คนนั่งข้าง ๆ เป็นผู้ชายแต่งตัวดี แต่เวลากินข้าวเสียงดังไปถึงท้ายเครื่องบินแน่ะ มันดัง แจ๊บ ๆๆๆๆๆๆๆ เอิกกกกกกกกกกกกกก นั่น เรอได้สะจาย พอมองหน้าก็ยิ้มแถมยังจะชวนคุยอีก ยิงภาษาจีนใส่เรา เราก็บอกเฮ้ย อั๊วไท้กว๋อนา พูดจีนบ่ได้ พูดอังกฤษกันได้มะ แกก็สั่นหัว แหงะ แล้วจะคุยกันยังไง นอนไปเหอะ

ลงจากเครื่องก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำก่อนที่คนจะเยอะ พอเสร็จธุระจะเดินออก ใครสักคนตดป้าดดดดดดดดดดด ดังลั่นตรงอ่างล้างหน้า โห จะเข้าไปในห้องส้วมสักนิดส์ไม่ได้หรือ เวรกรรมหูเราจริง ๆ พอออกมาถึงด่านตรวจคนเข้าเมือง ให้ตายเถิดซาร์โกซี คนต่อแถวยาวเป็นกิโลเมตร ใช้เวลาเกือบชั่วโมงถึงจะหลุดออกมาได้ เพื่อนฝรั่งโทรหาจ้าละหวั่นกลัวจะถูกเอาไปกักตัวเหมือนรอบที่แล้วที่เป็นไข้จนกลายเป็นโจ๊กที่เล่าได้ไม่รู้จบมาถึงทุกวันนี้