ปัญหาที่สำคัญตอนนี้อาจไม่ใช่เรื่องภาษา แต่เป็นความท้อแท้และสิ้นหวัง จะบอกให้ว่าคุณมีดีขนาดนี้ อย่าท้อแท้ไปไย แต่จงดึงศักยภาพในตัวคุณออกมาให้ได้ จะว่าไปการที่จบสายฝรั่งเศสได้ ต่อให้จะบอกว่าตัวเองแย่ขนาดไหน ก็ไม่ใช่ว่าใครต่อใครจะทำได้ เพื่อนพี่รุ่นเดียวกันที่หมายมั่นปั้นมือว่าชอบฝรั่งเศสมาก ยังมีอันต้องกลับลำย้ายเอกหนีตั้งแต่ปี 1 แต่คุณกำลังจะจบปีหน้านี้ใช่ไหม มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงด้วยนี่ แสดงว่าไม่ธรรมดา ใช้เทคโนโลยีให้เป็นประโยชน์ คุณสามารถจะมีทักษะการฟังได้จากโลกออนไลน์ พี่มั่นใจว่าน้องจะต้องมีทักษะมากว่าพี่ 50 เท่าตัวเป็นอย่างน้อย 5555 มีทักษะการพูดมากกว่าพี่ 50 เท่าตัวเป็นอย่างน้อย มีความรู้ทางการอ่านการเขียนมากกว่าพี่ 100 เท่าตัวเป็นอย่างน้อย แต่พี่ก็ยังหวังว่าภาษาของพี่จะดีขึ้นบ้าง แม้กระทั่งไม่เคยได้พูดกับใคร แม้กระทั่งในหรือนอกห้อง 2-3 ปี อาจจะได้เจอคนฝรั่งเศสสัก 2-3 ช.ม. แต่น้องได้เรียนในห้อง ได้เรียนการออกเสียงที่ถูกต้อง ได้ฟังจากสื่อ จากครู จากเพื่อน ได้ฝึก ฟัง พูด อ่าน เขียน ครบเครื่อง แต่อาจไม่เคยได้ออกสนามรบ เลยรู้สึกว่าตัวเองฝืดๆ แค่นั้นเองล่ะ ยังไงก็ลองฝึกฟังจากโลกออนไลน์ แล้วก็ฝึกพูดกับตัวเองก็ได้ เดี๋ยวนี้มีหนังสือเสริมดีๆ เยอะมาก อย่างไรก็ตามพี่เชื่อว่า ต้นทุนน้องมีเยอะขนาดนี้ พอเจอสถานการณ์จริง ใช้เวลาปรับตัวไม่นานก็จะไปได้สวย เอาเป็นว่าอย่างน้อยก็เข้ามาในนี้บ่อยๆ แล้วใช้ภาษาฝรั่งเศสเยอะๆ คุยผ่านทางการพิมพ์ ก็น่าจะประโยชน์บ้าง ถ้าพูดผิดไปก็จะมีครูเจ้าของบ้านที่แสนใจดีมาคอยแก้ไขภาษาให้ แถมยังสอนแนวทางในการเรียนการทำงานดีๆ ให้เสมอ (แอบชมนิด) ขอเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ

หัดฟังเพลงเเละร้องเพลงเยอะๆหน่อยแล้วคุณจะเก่งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

หนทางสู่โรมไม่ได้มีทางเดียว ไม่แตกต่างจากการเรียนภาษาฝรั่งเศสให้ได้ดี ต่างคนต่างมีแนวทางครับ

อย่าไปคิดว่า การเรียนในโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัย แล้วเขาจะสอนเราทั้งหมด เปล่าครับ เขาแค่สอนให้เราเริ่มต้นเดินบนเส้นทางอันยาวไกล เขาสอนกระบวนการเรียนรู้ครับ เราต้องเอามาต่อยอดเอง

การที่เราคิดว่าเรายังได้ไม่พอในห้องนั้น เป็นเรื่องดีครับ เพราะเราจะได้ค้นหาต่อเองนอกห้อง เปลี่ยนความเหนื่อยหน่ายท้อแท้ ให้เป็นกำลังใจ สิ่งที่ต้องทำ คือหาช่องทางการเรียนรู้ที่จะช่วยพัฒนาศักยภาพของตน ทุกวันนี้ มีช่องทางมากมายอย่างที่พี่ไวศยเขาว่า มันอยู่ตรงที่ว่า เราคิดจะหาหรือเปล่า หรือหาแล้ว แต่ยังไปไม่ถูกทาง ก็ต้องขอคำแนะนำจากผู้รู้ครับ

การเรียนภาษาใดภาษาหนึ่ง หมายถึงการเรียนโลกแห่งภาษานั้น ๆ เพราะเราต้องศึกษาทั้งมนุษย์ สังคม เศรษฐกิจ การเมือง วัฒนธรรม โลกแห่งการเรียนภาษานั้น มันยิ่งใหญ่และยากเข็ญนัก ไม่แปลก ถ้าเราจะรู้สึกท้อแท้กับสิ่งที่เราต้องเผชิญ

อย่าเอาตัวเองไปเที่ยบกับเด็กฝรั่งเศสเลยครับ เขาใช้ชีวิตอยู่ในสังคมภาษาฝรั่งเศส กินนอนเป็นภาษาฝรั่งเศส ของเราอยู่เมืองไทย เวลาเราพูดว่าหิว j"ai faim เรายังไม่เคยหิวจริงด้วยซ้ำ สถานการณ์ไม่อำนวยให้เราเรียนได้อย่างเขา เราจึงต้องเรียนรู้ไวยากรณ์ให้ได้ดีในสถาบัน แล้วเอามาฝึกใช้จริงข้างนอกเมื่อสถานการณ์อำนวย หรือวันใดที่เราได้ไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส เราจะรู้เองว่าที่สิ่งอาจารย์สอนมานั้น มันมีค่ายิ่งนัก

นักเรียนที่รู้จักอาจารย์ต้นหลายคนบ่นว่า เรียนที่โรงเรียน แล้วไม่รู้เรื่อง ซึ่งก็มีหลายปัจจัยที่ทำให้นักเรียนเรียนไม่รู้เรื่อง แต่ส่วนใหญ่จะคิดไปก่อนทันทีว่าครูสอนไม่ดี (แต่บางที่ก็จริง) แต่เราต้องดูว่า เด็กในห้องมีปริมาณมากเกินไปหรือเปล่า เด็กที่มาเรียน อยากเรียนภาษาฝรั่งเศสหรือเปล่า ครูมีความพร้อมและได้รับการส่งเสริมการเรียนรู้เพื่อเพิ่มความสามารถของครูหรือเปล่า แต่ อย่าลืมนะครับ การที่เราเรียนไม่รู้เรื่องในสถาบัน ไม่ได้หมายความว่า เราจะเรียนดีไม่ได้ ขอให้เราไขว่คว้าและตั้งใจครับ เราต้องได้ดั่งใจแน่ ๆ ตอน อ.ต้น เรียน ในห้องมีเด็กสามสิบกว่าคน มีคนตั้งใจเรียนภาษาฝรั่งเศสไม่เกิน 5 คนครับ ที่เหลือ "ถ่วง" การเรียนการสอนของครู จะจบ ม. 6 แล้ว อ. ต้นยังไม่ได้เรียน subjonctif, conditionnel present et passe, pronoms relatifs variables et invariables แล้วก็อื่น ๆ อีกมาก แต่เพราะความอยากจะรู้ ก็ไปหาอ่านเอาตามข้อสอบ จนพอจะเข้าใจว่ามันคืออะไร แล้วก็สอบเข้า ม. ได้ และเข้าใจตั้งแต่ตอนนั้นว่า โรงเรียนตั้งต้นให้เรา เราต้องต่อยอดเองให้ได้ไกลที่สุด ไม่ใช่หยุดแค่ที่โรงเรียนสอน

เรียนอย่างมีความสุขดีกว่าครับ อย่าไปหงุดหงิดกับตัวเองหรือคนอื่น มาสนุกกับการเรียนรู้กับพวกเราที่นี่ก็ได้ มีอะไรก็เอามาแบ่งปันกัน อ. ต้นยิ่งไม่อยากตกเทรนด์วัยรุ่น (ปล่อยพี่ไวศยไปคนเดียวก็พอ) ฮา

ขอบคุณมากครับ สำหรับคำแนะนำดีๆ ทั้งคุณ ไวศย และ อ. ต้น ผมรู้สึกมีแรงสู้ขึ้นมาเยอะเลยครับ คำแนะนำดีๆเหล่านี้ผมจะนำไปใช้ให้ดีที่สุดและจะทำให้เวลาและเงินทองที่ผมได้ลงทุน พร้อมทั้งกำลังกายและใจของผม ให้มันเจริญงอกงามมีรายได้หายเลี้ยงพ่อแม่ที่ส่งผมเรียนมาจนถึงทุกวันนี้

ขอบคุณจากใจจริงครับ