เถ้าที่เกิดจาก การปะทุ ของภูเขาไฟสตราโตโวลคาโนที่ระเบิด ได้ ก่อให้เกิดอันตรายจากภูเขาไฟที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่ออารยธรรมในอดีต ลาวาของภูเขาไฟสตราโตโวลคาโนมีซิลิกาสูงกว่า ดังนั้นจึงมีความหนืดมากกว่าลาวาจากภูเขาไฟรูปโล่ ลาวาที่มีซิลิกาสูงมีแนวโน้มที่จะมีก๊าซที่ละลายอยู่มากกว่า การรวมกันนี้เป็นอันตรายถึงชีวิต ส่งเสริมการปะทุของระเบิดที่ก่อให้เกิดเถ้าปริมาณมาก เช่นเดียวกับการระเบิดของ pyroclasticเช่นเดียวกับที่ทำลายเมือง Saint-Pierre ในมาร์ตินีกในปี 1902 พวกเขายังสูงชันกว่าภูเขาไฟรูปโล่ ด้วยความลาดชัน 30-35 ° เมื่อเทียบกับความลาดชันโดยทั่วไปที่ 5–10° และเทฟราที่ หลวม เป็นวัสดุสำหรับลาฮาร์ ที่อันตราย เทฟ ราชิ้นใหญ่เรียกว่าระเบิดภูเขาไฟ ระเบิดขนาดใหญ่สามารถวัดได้มากกว่า 4 ฟุต (1.2 เมตร) และหนักหลายตัน ภูเขาไฟซูเปอร์โวลคาโน (Supervolcano) คือภูเขาไฟที่มีการปะทุครั้งหนึ่งหรือมากกว่านั้น ซึ่งทำให้เกิดตะกอน ภูเขาไฟ มากกว่า 1,000 ลูกบาศก์กิโลเมตร (240 ลูกบาศก์ไมล์) ในเหตุการณ์ระเบิดครั้งเดียว การปะทุดังกล่าวเกิดขึ้นเมื่อห้องหินหนืดขนาดใหญ่มากซึ่งเต็มไปด้วยแมกมาซิลิกที่อุดมด้วยก๊าซถูกระบายออกในการปะทุที่ก่อตัวเป็น สมรภูมิหายนะ กระแสขี้เถ้า ที่ถูกแทนที่โดยการปะทุดังกล่าวเป็นผลิตภัณฑ์จากภูเขาไฟเพียงชนิดเดียวที่ มีปริมาณเทียบเท่ากับหินบะซอลต์น้ำท่วม