ในขณะที่การมีอยู่ของฟีโรโมนในมนุษย์ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ แต่สัตว์ฟันแทะและสัตว์อื่นๆ จำนวนมากอาศัยฟีโรโมนเป็นช่องทางในการส่งสัญญาณทุกอย่างตั้งแต่อันตรายที่อาจเกิดขึ้นไปจนถึงความเต็มใจที่จะผสมพันธุ์ Darcin เป็นหนึ่งในฟีโรโมนดังกล่าว ซึ่งค้นพบในปี 2010 โดย Robert Beynon, PhD และ Jane Hurst, PhD และทีมของพวกเขาที่มหาวิทยาลัย Liverpool ดร. เฮิรสท์และเพื่อนร่วมงานของเธอพบว่าหนูตัวผู้ปล่อยสารดาร์ซินในปัสสาวะเพื่อทำเครื่องหมายอาณาเขตของพวกมันและเพื่อเริ่มแสดงการเกี้ยวพาราสี การดมดาร์ซินของผู้ชายช่วยให้ผู้หญิงระบุตัวตนของเขาและตัดสินใจว่าจะแต่งงานกับเขาหรือไม่ กระบวนการทั้งหมดนี้เริ่มต้นด้วยวิธีที่ผิดปกติทางชีววิทยา โดยปกติ หนูจะรับรู้กลิ่นได้โดยใช้ตัวรับกลิ่นในจมูก โปรตีนพิเศษเหล่านี้จะส่งข้อมูลเกี่ยวกับกลิ่นไปยังตำแหน่งที่กำหนด อุปนิสัย ในสมองเพื่อการประมวลผลต่อไป ดร. แอกเซล ซึ่งเป็นผู้อำนวยการร่วมของ Zuckerman Institute ของโคลัมเบีย ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสรีรวิทยาหรือการแพทย์ในปี 2547 ร่วมกับลินดา บัค ปริญญาเอก จากผลงานการระบุยีนที่เข้ารหัสตัวรับเหล่านี้ ฟีโรโมน เช่น ดาร์ซิน ได้รับการประมวลผลแตกต่างกันบ้าง พวกมันมีปฏิสัมพันธ์กับระบบการดมกลิ่นแบบคู่ขนานซึ่งมีอยู่ในสัตว์เช่นหนู แต่ไม่มีในคน